۸ هورمون ضروری برای چربی‌سوزی
چگونه امکانات سری بدن را برای کاهش وزن، مجهزتر کنیم
گرلین
گرلین هورمون دردسرساز گرسنگی است. این هورمون در معده تولید می‌شود و مانند بسیاری دیگر از هورمون‌های مرتبط با چربی، از طریق ارسال پیام به مغز در هنگام گرسنگی، عمل می‌کند. کاهش کالری دریافتی، به منظور کاهش وزن، باعث افزایش گرلین می‌شود. تحقیقات نشان می‌دهند که حتی با گذشت ۱۲ ماه از رژیم کم‌کالری، میزان هورمون گرلین همچنان بالا باقی می‌ماند. به عبارت دیگر، بدن شما هرگز به کم‌خوری عادت نمی‌کند و به طور دائم، پیام‌های گرسنگی را به مغز مخابره می‌نماید و به همین دلیل، حفظ وزن کاهش یافته، اغلب سخت‌تر از خود کاهش وزن است.
خوشبختانه، ورزش سخت، سطح گرلین را کاهش داده و آن را به مؤلفه کلیدی در چربی‌سوزی و تثبیت وزن، تبدیل می‌کند.
لپتین
لپتین نوعی هورمون است که آدیپوکین نامیده می‌شود و به طور اختصاصی از سلول‌های چربی ترشح می‌شود. این هورمون، با اثر بر روی مغز، بدن را به خوردن غذای کمتر و سوزاندن چربی بیشتر، ترغیب می‌کند. اما هر قدر که چربی بدن بیشتر باشد، لپتین بیشتری از سلول‌های چربی ترشح می‌شود و لذا بدن دچار وضعیتی به نام “مقاومت به لپتین” می‌شود. وقتی که چنین اتفاقی می‌افتد، مغز شما نسبت به پیام‌های لپتین، بی‌حس شده و واکنش نشان نمی‌دهد.
برای به حداکثر رساندن حساسیت به لپتین، باید به قدر کافی بخوابید و رژیم غذایی سرشار از آنتی‌اکسیدان مثل انواع توت و سبزیجات سبز و قرمز داشته باشید. کاهش وزن نیز به نوبه خود، حساسیت به لپتین را افزایش می‌دهد. در نتیجه، هر قدر که کاهش وزن بیشتری داشته باشید، اثر لپتین بر بدن شما بیشتر خواهد شد.
آدیپونکتین
آدیپونکتین، نوعی دیگر از آدیپوکین است. اما برخلاف لپتین، هر قدر که بدن شما لاغرتر باشد، آدیپونکتین بیشتری از سلول‌های چربی ترشح می‌شود. آدیپونکتین، توانایی عضلات در مصرف کربوهیدرات برای تولید انرژی را افزایش داده ، متابولیسم را بالا برده و تجزیه چربی را نیز بیشتر می‌کند و اشتها را فروکش می‌نماید.
شما می‌توانید میزان آدیپونکتین را با افزایش فعالیت روزانه خود (با لاغرتر شدن) و با جایگزینی چربی‌های غیراشباع تک‌زنجیره (مثل زیتون، آووکادو و غیره) به جای چربی‌های ناسالم، به حداکثر برسانید.
انسولین
این هورمون، نقش بسیار مهمی در بدن ایفا کرده و کلید بازسازی بدن پس از ورزش و عضله‌سازی و نیز حفظ قند خون در محدوده طبیعی، می‌باشد. البته، اگر میزان مصرف کربوهیدرات، زیاد باشد، ترشح انسولین از کنترل خارج شده و مانع از شکستن چربی‌ها و سوختن چربی‌های ذخیره بدن می‌شود. انسولین و کربوهیدرات رابطه تنگاتنگی با یکدیگر دارند. هر قدر که کربوهیدرات بیشتری مصرف کنید، انسولین بیشتری در بدن آزاد می‌شود.
برای بهینه‌سازی اثر انسولین بر چربی‌سوزی، باید بخش اعظمی از کربوهیدرات رژیم را از سبزیجات و مقداری هم از میوه‌ها تأمین کنید. همچنین، اندازه غلات و مواد غذایی نشاسته‌ای را که بلافاصله پس از ورزش مصرف می‌کنید، به اندازه‌های کوچک‌تر محدود نمایید.
گلوکاگون
این هورمون، دقیقاً برعکس انسولین عمل می‌کند. یعنی در حالی که انسولین کربوهیدرات را در بدن ذخیره نموده و چربی‌ساز است، گلوکاگون، مسئول شکستن ذخایر کربوهیدرات و چربی و آزادسازی آنها در بدن برای تولید انرژی است. خوردن غذاهای سرشار از پروتئین و کم‌کربوهیدرات، بهترین راه برای افزایش ترشح گلوکاگون می‌باشد.
کوله‌سیستوکینین (CCK)
هورمون کوله‌سیستوکینین، در زمان‌هایی که غذای حاوی پروتئین یا چربی مصرف می‌کنید، از سلول‌های روده ترشح می‌شود. CCK فقط در روده باقی نمی‌ماند، بلکه با دستگاه عصبی شما نیز ارتباط برقرار می‌کند و در حین اینکه سرعت هضم غذا را کاهش می‌دهد، به طور همزمان، کلید سیری را در سیستم عصبی شما، فعال می‌نماید. در نتیجه، شما برای مدت طولانی‌تری احساس سیری می‌کنید. برای اینکه بهترین بهره‌برداری را از CCK داشته باشید، حتماً در همه وعده‌های غذایی خود از پروتئین و چربی استفاده کنید.
اپی‌نفرین
این هورمون، هم چربی را سوزانده و برای تأمین انرژی، آزاد می‌سازد و هم اشتها را سرکوب می‌کند. ورزش، و به خصوص ورزش تناوبی (اینتروال)، یکی از بهترین راه‌ها برای تحریک بدن به ترشح اپی‌نفرین بیشتر است.
هورمون رشد
از این هورمون به عنوان سرچشمه جوانی یاد می‌شود. هورمون رشد، به چربی‌سوزی نیز کمک می‌کند. این هورمون، با سلول‌های چربی وارد عمل شده و آنها را به شکستن و سوزاندن چربی ذخیره برای تولید انرژی، ترغیب می‌کند.
هورمون رشد، در اثر ورزش شدید، مثل ورزش تناوبی (اینتروال) یا ترکیب ورزش قدرتی و هوازی، و نیز در اثر خواب، افزایش پیدا می‌کند. برای به حداکثر رساندن اثر چربی‌سوزی هورمون رشد، باید به شدت ورزش کرده و خواب باکیفیت و کافی داشته باشید.
