حال خوب

به امتحانش می‌ارزه

به امتحانش می‌ارزه

بعد از چند ماه هم رو می‌بینیم. ماسک تا زیر چشم‌هام رو پوشونده اما خودمم. منم. سلام و علیک اول بی‌حال و گنگ انجام میشه. منم. من. صدا، چشم‌هایی که دروغ گفتن بلد نیستن و اون حس آشنایی تو لحن و صدای من کار خودش رو می‌کنه. دقیق میشه توی صورتم و بالاخره اسمم رو صدا می‌زنه. منم. خودمم.
ماتش می‌بره، می‌گه «خیلی لاغر شدی، اصلا نشناختمت.» لبخند می‌زنم، لبخندم رو نمی‌بینه. لب‌ها و بینی‌ام مدت‌هاست زیر ماسک پنهانن. باید باشن. ماسک روی صورت آدم‌ها فضای شهر رو امن‌تر می‌کنه به همه حس امنیت و قانونمندی میده. تند و پشت سر هم می‌پرسه «چی کار کردی؟ ورزش؟ جراحی؟ رژیم؟»
چی کار کرده‌ام؟ چجوری باید توضیح بدم هفت هفته‌ای رو که گذروندم؟ شاید داره شوخی می‌کنه و دنبال بهونه است برای نشناختن من. شاید … دوست مشترک‌مون از دور نزدیک میشه و سلام و احوالپرسی گرمی با هم می‌کنن و بی‌توجه به من می‌خواد از کنارم رد بشه. شوخی‌اش گرفته. صداش می‌کنم، برمی‌گرده، چشم‌هامون خیره به هم نگاه می‌کنن. چشم‌ها. اسمم رو صدا می‌زنه؛ خودمم. منم. ناباورانه براندازم می‌کنه. بهت‌زده با صدایی که از زیر ماسک سفیدش می‌زنه بیرون فقط می‌تونه بگه «چقدر لاغر شدی!»
دیگه باید با این واقعیت کنار بیام، لاغر شدم! دو ماه پیش برای شنیدن این ترکیب، حاضر بودم چه مشقت‌هایی رو تحمل کنم. رنج. رنجی که در ادبیات عرفانی ما و حتی در سفر قهرمانی اسطوره‌ای جوزف کمبل از ارکان اصلی رسیدنه … رنج؟ متحمل رنجی نشدم. مطمئنم. خیلی بهم خوش گذشته، خودم رو پیدا کردم. خود عاشقم رو.
چند سال پیش وقتی استاد صحبت از عشق جهان شمول و پاکسازی تن و روان می‌کرد، باورم شده بود، حرفش رو می‌فهمم اما چه فهمیدنی! چطور باور کرده بودم؟ وقتی هنوز خودم رو دوست نداشتم. دوست داشتن خودم با چند اما و اگه همراه بود، با شرط، با قید، با بند. بندهای محکم که من رو نگه داشته بود، بال‌های پروازم رو شاید … این تازه شروعشه. شروع عشق جهان شمولی که سال‌هاست در جستجویش هستم. اما چطور باید توضیحش بدم؟ چی کار کردم؟ لاغر شدنم، حال امروزم، سبکی و رهایی و این عشق … عشق به من، به خودم رو چطور تو چند جمله توضیح بدم؟
چه اتفاقی برام افتاده؟ تند ولی شمرده می‌پرسه «کجا رفتی؟ رژیمش سخته؟» میگم «نه، اصلا نفهمیدم چجوری لاغر شدم!» رنگ نگاهش عوض میشه. ماتش برده و کمی بعد بهت‌زده می‌پرسه «روش‌شون چیه؟» باید راهی پیدا کنم، باید راهی باشه. ترکیب عبارت‌های ذهن‌آگاهی و بدن‌آگاهی توی سرم وول می‌خورن. شاید باید توضیح بدم که یه جور کار روی ذهن محسوب میشه، یا روانشناسی یا … . هنوز خیره نگاهم می‌کنه و بی‌توجه به شالش که داره روی سرش سر می‌خوره، ماسکش را با دو انگشت کمی از صورتش دور می‌کنه تا هوای بیشتری رو توی ریه‌هاش ببره. سکوت من تردیدها و شاید وحشتش رو بیشتر می‌کنه، «کجا هست اصلا؟» حسابی کنجکاو شده و منتظر جواب منه. نمی‌خوام با گفتن «توضیحش سخته» توی ذوقش بزنم. اونم الان که خیلی دوست داره بشنوه که برای اونم جواب میده.
اول آسون‌ترین سوالش رو جواب میدم «سمت ستارخان». تمام هوایی که وارد ریه‌هاش کرده، یک جا بیرون میده. ماسک روی صورتش بالا و پایین میره. از اینکه اسم محله آشنایی رو شنیده، کمی خیالش راحت شده، می‌تونم آرامش رو توی نگاهش ببینم. قبل اینکه بتونم کلمات رو برای جواب سوال اولش کنار هم بچینم، شمرده و آروم دوباره می‌پرسه «سخته رژیمش؟»
سرم رو به نشونه نفی تکون میدم، ذهنم درگیر کنار هم چیدن واژه‌هاست. بالاخره چند تا کلمه که بتونن معنی درستی رو برسونن، از توی کیسه شلوغ و درهم واژه‌هام پیدا می‌کنم «بیشتر تغییر سبک زندگیه.» گنگ‌تر نگام می‌کنه. برای چند لحظه از لاغر شدنم، از اومدنم، از تلاشم برای این‌که من رو بشناسه پشیمون میشم. چرا توضیحش انقدر برام سخت شده؟ آخرین باری که هم رو دیدیم داشت به لیپو و جراحی فکر می‌کرد. حتی وقت گرفته بود که بره مشاوره. قبل از اون هم یه رژیم سخت و کشنده گرفته بود که حتی فکر بهش، کافیه که گرمای شدیدی رو توی سرم حس کنم. صداش رو که می‌شنوم، خیالم راحت میشه، هنوز وقت دارم.
«رفتم برای جراحی، همه چی هم اوکی بود … تخفیف هم گرفتم اما خورد به این ماجرای لعنتی و قرنطینه‌بازی.» مصمم‌تر میشم فکر جراحی رو از سرش بیرون کنم. جراحی یعنی بی‌هوشی و تیغ و خون و درد و … . تهش که چی؟ اگه واقعا عوض نشه فقط یه دوره کوتاه می‌تونه از تماشای خود توی آینه‌اش لذت ببره. «الان باز رفتم زیر نظر دکتر تغذیه، ولی کم نمی‌کنم.» تصور یه برگه پر از اسم و اندازه غذا، اصلا تصویر خوشایندی نیست. ذهنم روش رو برمی‌گردونه و حاضر نیست حتی یه کلمه از اون کاغذ توی تصورم رو بخونه. «حسابی هم کالری رژیمم رو آورده پایین ها! اما انگار نه انگار. نگا» با دو دست از دو طرف پهلوهاش رو نشونم میده. دیگه واقعا داره دلم براش می‌سوزه. طفلک بیچاره. «حالا دکترم گفته بعد قرنطینه بیا، برای عمل.»
کلمات از زیر ماسک سفید روی صورتم بیرون می‌زنن. انگار قبل از من، اونا توان تحمل از کف دادن. «جراحی که چاره کار نیست، خودتم می‌دونی. قرنطینه نجاتت داده. یه بدن متعادل هیچ‌وقت دچار اضافه وزن نمیشه. اگه اصل ماجرا رو درست نکنی، جراحی هم کنی، باربی هم بشی باز برمی‌گرده. تازه کلی به بدنت آسیب هم زدی و داغونش کردی.» چیزی نمونده زیر گریه بزنه. درکش می‌کنم. همیشه به فکر راه‌های آسون بوده که از شر این همه بار اضافه خلاص بشه. «چی کار کنم پس؟ دکتر پرونده‌م رو که دید گفت گزینه خوبیم برای عمل. جواب میده روم.» نمی‌تونم جلوی خنده‌م رو بگیرم. زیر ماسک دو سر لبم از هم دور میشن و کش میان. بی‌صدا.
دیگه به سختی قبل نیست، کلمات وایسادن تو صف که بزنن بیرون. خیلی به خودشون مطمئنن و من رو هم آروم می‌کنن. «تا خودت رو دوست نداشته باشی، هیچی درست نمیشه. تا ریشه مشکل رو پیدا نکنی، نمی‌تونی به داد خودت برسی. الان که کاری نمیشه کرد همه جا بسته است. این روش رو امتحان کن، اگه جواب نداد، بعدش برو برای عمل.» لبخند می‌زند «خیلی مطمئن حرف می‌زنی! واقعا جواب میده؟» می‌خندم و می‌گذارم صدای خنده‌ام رو بشنوه «تو که داری به عمل فکر می‌کنی، قبلش این رو هم امتحان کن. چیزی از دست نمیدی. میدی؟» سرش رو به نشونه منفی تکون میده. یک‌باره چهره‌اش درهم میره. «اگه با هیپنوتیزم و تمرینای ذهنیه … یه بار رفتم سراغش … جواب نداده ها.» به خندیدن ادامه میدم. «پیش یه روانشناس هم می‌رفتم، با گریه و داد و فریاد می‌گفت باید خودت رو تخلیه کنی تا وزنت بیاد پایین، اونم نشد.» فقط نگاهش می‌کنم. «رژیم بالا بردن متابولیسم هم گرفتم، دو دوره. انقدرم سخت بود. همه روز گرسنه بودم … اصلا جواب نداد.» نگاهم نمی‌کنه. «دمنوش و دارو و کرایو و … این آخری هم رفتم پیش یکی که طب سنتی بلد بود و می‌گفت باید اصلاح مزاج کنی … کلی جوشونده به خوردم داد. یکی از یکی مزخرف‌تر و بدرد نخورتر … تهش هم هیچی … هیچی که نه. سه کیلو هم اضافه کردم. معلومه؟» دیگه خبری از اون حس پشیمونی نیست. خوشحالم که لاغر شدم، خوشحالم که دیدمش، خوشحالم که به همه حرفاش گوش کردم. ساکته، چشماش رو دوخته به ماسک روی صورت من. منتظره حرفی بزنم. می‌زنم. «شاید همه این روش‌هایی که گفتی رو یه سری جواب هم بده. اما وقتی مثل قبل زندگی می‌کنی و تغییری که باید توی راه و روشت ندادی، چیزی عوض نمیشه. میشه این حال تو.» شونه بالا می‌ندازه و نگاهش رو می‌دوزه به دو سه تا ابر بزرگ سفید توی آبی آسمون. «این‌جا که تو رفتی، اینجوریه؟ می‌تونه سبک زندگی منم عوض کنه؟» سرم رو نشونه جواب مثبت تکون میدم. «اگه خودت بخوای.» خوشحالم که دیدمش. خوشحالم که … «گفتی اسمش چی بود؟» شمرده می‌گم «سیبیتا.» چند بار این واژه رو با خودش تکرار می‌کنه. خوشحالم که قدم توی راه گذاشتم و سیبیتایی شدن رو تجربه کردم. خوشحالم جای اون، این‌جور مستاصل و کلافه، وسط خیابون، به عمل و رژیم فکر نمی‌کنم. خوشحالم که می‌تونم کمکش کنم که حال خودش رو خوب کنه و از تماشای خود توی آینه‌اش لذت ببره. خوشحالم دوست داشتن خودم رو تجربه کردم. یه وقتایی باید گوش کرد، ساکت، فقط شنونده بود. همین.

مرجان سیبیتایی

به امتحانش می‌ارزه بیشتر بخوانید »

سیبیتا فراتر از رسیدن از وزنی به وزن دیگر

دستنوشته مرجان سیبیتایی

مرجان عزیز تجربه هشت مراجعه و هشت کیلو کاهش وزنش رو برامون نوشته🙂
تجربه‌ای که براش خیلی فراتر از رسیدن از وزنی به وزن دیگه بوده
آشتی و دوستی با خود احساس دل‌انگیزیه که مرجان به خوبی برامون توصیف کرده
و این همون وجه تمایز سیبیتا با رژیم لاغریه
رژیم حس کم بودن و ناکافی بودن می‌ده (نیاز به یه آقابالاسر داری که برات تعیین تکلیف کنه چی بخوری و چی نخوری و دستور غذایی به‌ات بده)
رژیم حس ناتوانی و بی‌کفایتی می‌ده (ناپرهیزی و مخفی‌خوری می‌کنی و بعد خودت رو به شدت سرزنش می‌کنی)
ولی سیبیتا عشق به خود و مهر و آشتی با خود رو هدیه می‌کنه… چیزی که توی قوطی هیچ دکتر رژیمی پیدا نمی‌شه😉

سیبیتا فراتر از رسیدن از وزنی به وزن دیگر بیشتر بخوانید »

لقمه‌های مادرم

بچه که بودم مادرم با مهربانی لقمه‌های کوچکی برایم درست می‌کرد و توی بشقاب می‌گذاشت. وقتی خودم برای خودم لقمه‌های کوچک درست کردم خیلی برایم جالب بود. این موضوع که چقدر به خودم فکر کردم و با خودم مهربان بودم که لقمه‌های کوچکی آماده کردم و اینطوری همان عشق و محبت مادرم را حس کردم.

خانم ل ب

لقمه‌های مادرم بیشتر بخوانید »

الگوی غذا خوردن

من یک و نیم ماه پیش که به اینجا آمدم خیلی افسرده و ناراحت بودم و خیلی هم ناامید و فکر می‌کردم که هیچ چیز و هیچ کس نمی‌تواند به من کمک کند ولی بعد از یک و نیم ماه درهای زیادی برایم باز شده اولاً این که خودم را خیلی دوست دارم چون یک روزی از این که جلوی آینه خودم رو ببینم بدم می‌اومد ولی الآن عاشق خودم هستم و طرز غذا خوردنم هم خیلی تغییر کرده و بیشتر از غذایی که می‌خورم لذت می‌برم خیلی شادم و روحیه خوبی دارم و در عرض این مدت پنج کیلو هم لاغر شدم و برای رسیدن به هدفهایم لحظه‌شماری می‌کنم. حالا همه اطرافیانم از غذا خوردن من الگو برمی‌دارند.

خانم ن ط

الگوی غذا خوردن بیشتر بخوانید »

شادی

من یک زن افسرده بودم که با دارو شادی را تجربه می‌کردم. دوره داروهایم تمام شد و من با سیبیتا آشنا شدم. سه هفته پیش وقتی به مطب دکترم که از قبل مقرر شده بود رفتم در مقابل احوالپرسی او پاسخم این بود: من امروز آنقدر خوشحالم و این روزها شادی را تجربه می‌کنم که در سال گذشته داروها به من می‌دادند. و حالا به شما می‌گویم که این شادی و امید از تغییراتی است که سیبیتا موجبش بود. تغییراتی که حالا امروز مال من است و نه یک چیز خارجی از بیرون. امروز برای من در سیبیتا کاهش وزن هدف دوم است. من شادم و با امید و شادی زندگی خواهم کرد.

خانم س ج

شادی بیشتر بخوانید »

هدیه

دادن بدون ستاندن را تمرین کنید. به طور نا‌شناس هدیه بفرستید. در انجام وظایف دیگران کمک حالشان باشید. احساس آرامش و رضایت خاطر پاداش شماست. حتی می‌توانید آموخته‌های خود از سیبیتا را برای داشتن زندگی بهتر به دیگران هدیه کنید.

کارشناس تغذیه سیبیتا

هدیه بیشتر بخوانید »

دیگه ترازو برام مهم نیست!

یکی از جملاتی که زیاد از مراجعینمون می‌شنوم و هر بار شنیدنش شادی‌ام را چندین برابر می‌کند این است که می‌گویند: «دیگه ترازو برام مهم نیست! قبلاً همیشه احساسم را ترازو با اعدادش تعیین می‌کرد اما حالا دیگه ترازو برام مهم نیست! احساس خیلی بهتری نسبت به خودم دارم و شادابی و نشاطم نسبت به قبل خیلی بیشتر شده. »
خیلی وقت‌ها می‌شه فکر می‌کنیم برای لاغر شدن لازمه یه مسیر تکراری رو طی کنیم! کم بخوریم، کالری‌شمار شویم، سخت ورزش کنیم، مراقب باید‌ها و نباید‌ها باشیم و سرآخر هر روز خودمان را با ترازو اندازه‌گیری کنیم و ببینیم نتیجه چگونه بوده! اینجوری میشه که بعد از یه مدتی احساس خستگی و دلسردی می‌کنیم چون یادمون میره که قراره از مسیرمان لذت ببریم. . .
برای لاغر شدن مسیر بهتری هم وجود داره! مسیری که پر از تازگی است و تازگی‌هاش تمومی نداره، چرا؟ چون این مسیر به سمت خودمونه! برای اینکه به لاغری همیشگی برسیم لازمه قبل از هر چیزی صدای خودمون رو به خوبی بشنویم و به درستی پاسخ دهیم و به چیزهایی توجه کنیم که شاید قبلاً خیلی بهشون توجه نکردیم. . .
وقتی بدانیم چگونه خوشحال می‌شویم، چگونه می‌توانیم نیاز‌هایمان اعم از گرسنگی جسمی و یا حتی گرسنگی روحی را به درستی تشخیص و پاسخ دهیم، چگونه با غذا‌ها دوست شویم و طعم واقعی آن‌ها را درک کنیم، چگونه خودمان را ببینیم و دوست بداریم، چگونه به نگرانی‌هایمان گوش دهیم و آن‌ها را مدیریت کنیم، چگونه با لذت و نه با اجبار ورزش کنیم و. . . آن وقت احساس می‌کنیم دیگر در مقابل ما ترازو و یا لیست کالری‌ها و یا یک مسیر سخت و تکراری نیست بلکه مسیری تازه و بی‌انتها یعنی مسیری به سمت خودمان قرار دارد، خودی که با شناخت عاداتش و درک و پاسخ صحیح دادن به نیاز‌ها و خواسته‌هایش می‌توانیم برای همیشه هم به لاغری و سلامتی برسیم هم به شادابی و آرامش.

کارشناس تغذیه سیبیتا

دیگه ترازو برام مهم نیست! بیشتر بخوانید »

حال خوب

– می‌خواهم ۶۵ کیلوگرم باشم.
– چرا؟
آیا می‌خواهید شخص دیگری را خشنود کنید یعنی اولویتتان شخص دیگری است نه خودتان؟
اگر توانستید درک کنید که مسئله فقط وزن نیست، بلکه احساسی‌ست که در کنار آن به دست می‌آورید بنابراین برای رسیدن به احساس خوب هم برنامه‌ریزی کنید و فقط روی برنامه غذایی تنها حساب نکنید، چون نمی‌خواهید فقط وزن کم کنید بلکه می‌خواهید به آن حال خوب هم برسید.

کارشناس تغذیه سیبیتا

حال خوب بیشتر بخوانید »

محک

امروز خیلی خیلی خوشحال شدم چون تونستم ده درصد وزنم را کم کنم. این یه خبر عالی بود ولی فقط این نیست بلکه من هفته گذشته مسافرت بودم و این یک محکی بود که فهمیدم نه تنها وزن و سایز کم می‌کنم بلکه کلی عادات خوب برایم عادت شده و زیاد نیازی نیست که خودمو کنترل کنم، مثل آهسته و با توجه خوردن و نیمه‌سیر بودن، مثل آب خوردن و استفاده از لبنیات کم‌چرب، خوردن میوه که واقعاً نیاز بدنم می‌دونم و البته از همه اینها مهمتر دید مثبت به همه چیز مخصوصاً به اهدافم که حتماً به آنها خواهم رسید.

خانم ب س

محک بیشتر بخوانید »

مِنوی غذای روح!

در سیبیتا رسم بر این است: یک بشقاب غذا برای جسم و یک بشقاب غذا برای روح!
به راستی غذای روح چیست؟ فکر کنید اگر شما آشپزی بودید که منوی غذاهای روح را تهیه و حاضر می‌کردید چه چیزی برای روحتان در نظر می‌گرفتید؟ به نظرتان چه چیزی روح و روانتان را غنی‌تر می‌کند؟ آیا به این موضوع فکر کرده‌ایم که غذای روحی مورد علاقه‌مان چیست؟ چه چیز ما را شاد و آرام می‌کند؟
بهتر است از امروز در کنار وعده‌های غذایی خود، وعده‌هایی را نیز برای روحمان در نظر بگیریم! (من تمام وعده‌ها و میان‌وعده‌ها را می‌گویم اما بین خودمان باشد یک وعده هم شروع خوبی است!)
مثلا منویی را برای خود در نظر بگیریم؛ برای صبحانه یک پرس شعر یا دعای مورد علاقه، به عنوان میان‌وعده صبح یک لبخند جلوی آینه، برای نهار یک پرس شکرگزاری، برای میان‌وعده عصر یک دوستت دارم به خودمان و عزیزانمان، برای شام یک پرس موسیقی آرام و برای آخر شب مطالعه کتاب مورد علاقه!
البته یادمان باشد غذای روحی نیز لازم است به خوبی درک شود تا تمام وجودمان را سرشار کند!
حالا دیگر وقتش است که منوی مورد علاقه خود را تهیه و روحتان را تغذیه کنید.
ضمناً می‌توانید به صفحه لینکخانه در سایت سیبیتا نیز مراجعه کرده و غذای روحی دلخواهتان را بیابید.

کارشناس تغذیه سیبیتا

مِنوی غذای روح! بیشتر بخوانید »

پیمایش به بالا
مشترک گاهنامه سیبیتا شو
ایمیلت را وارد کن و دکمه اشتراک را بزن
خواندنی‌ها، دیدنی‌ها و شنیدنی‌های جذاب سیبیتایی
ثبت نامت انجام شد
منتظر شماره‌های بعدی گاهنامه سیبیتا باش