گاهنامه سیبیتا – شماره ۱

اگر جلوی یخچال هم می‌خوری بنشین و بخور

یک کتاب جذاب و پر نکته از یکی از محبوب‌ترین نویسنده‌های کتاب‌های لاغری که در هر شماره از گاهنامه سیبیتا یک فصلش را با هم می‌خونیم

نویسنده: جِنین راث
ترجمه شده در سیبیتا

فصل ۱ – برای لاغر شدن هر کاری می‌کنید فقط رژیم نگیرید

من در طول زندگی‌ام ده‌ها کیلو وزن کم و اضافه کرده‌ام. بی‌اشتهایی عصبی، 20 کیلو اضافه وزن و خیلی از مسائل دیگر را تجربه کرده‌ام. رژیم اتکینز، رژیم گوشت و میوه، رژیم هزار کالری در روز، رژیم قهوه، رژیم آب و… تمام آن‌ها فقط به مدت یک هفته، یک ماه یا یک سال نتیجه دادند و بعد از کار افتادند.

وقتی حس می‌کنید چاق و زشت هستید، ایده رژیم گرفتن بسیار اغواکننده است. به زنان لاغری که کمر گشاد شلوار خود را در آگهی‌های تلویزیونی نشان می‌دهند نگاه می‌کنید و یا آخرین نسخه از روش‌های لاغر شدن را در مجلات می‌خوانید و فکر می‌کنید اگر بتوانید به آن‌ها عمل کنید، همه چیز درست می‌شود. این امیدواری الهام‌بخش شما می‌شود و به شما انگیزه می‌بخشد. به خودتان می‌گویید به زودی شما هم می‌توانید شلوارهای تنگ‌تان را بپوشید! حالا شما هم می‌خواهید رژیم بگیرید!

اما این کار را نکنید. به این دلایل:

1- بعد از سه قانون نیوتن، قانون چهارم جهان این است که برای هر رژیم یک نقطه متضاد وجود دارد. رژیم‌ها رهایی‌بخش نیستند. شما دیر یا زود از آن‌ها روی برمی‌گردانید و وقتی این کار را می‌کنید، بیش از آنچه در ابتدا بودید وزن اضافه می‌کنید. مهم نیست الآن چقدر حس می‌کنید که چاق هستید. این حس بعد از ترک رژیم بیشتر می‌شود.

2- پیام اصلی یک رژیم این است که اگر خود را رها کنید، تمام جهان را می‌بلعید! اما این گفتگوی درونی از لحاظ روحی هم تأثیرش را رویتان می‌گذارد. وقتی رژیم می‌گیرید، به خود می‌گویید قابل اطمینان نیستید، به خود می‌گویید اشتهایتان (برای عشق، لذت و دوستی) به دیگران آسیب می‌زند و کم کم به این باور می‌رسید که هیچ امیدی برایتان باقی نمانده‌است. این چیزی نیست که باید به خود بگویید. واقعیت هم ندارد. اشتهای هیچ کس بی‌انتها نیست.

3- محرومیت، ترس، شرم و گناه، نه حالا و نه هیچ‌وقت دیگر به تغییری پایدار نمی‌انجامد. شاید ناامیدانه به دنبال تغییر باشید، شاید با تمام وجود بخواهید وزن کم کنید، اما رژیم گرفتن به خاطر شرمسار بودن، محرومیت و ترس راه درست آن نیست. تنبیه با یک کودک شاید او را مجبور به فرمانبرداری از شما کند، اما آنقدر او را می‌ترساند که فرار از تنبیه‌های بعدی تنها چیزی است که می‌تواند روی آن تمرکز کند، به جای آنکه انگیزه پیدا کند تا رفتار خود را تغییر دهد.

4- تغییر پایدار فقط در صورتی اتفاق می‌افتد که با خود مهربان باشید، به کارهای خود فکر کنید، اراده محکمی داشته‌باشید و آنچه را که می‌خواهید انجام دهید. رژیم‌ها مانند والدینی سختگیر و خشن درون ذهن‌تان هستند و شما را به صورت کودکی وحشت‌زده نگه‌می‌دارند.

قبل از آن که جلوتر برویم، می‌خواهم نکته‌ای را روشن کنم:

رژیم نگرفتن به معنای پرخور بودن نیست. رژیم نگرفتن به معنای آگاه نبودن نیست. می‌دانم که باور این موضوع سخت است. نامه‌های زیادی از افراد مختلف گرفته‌ام که به من می‌گویند کتاب‌هایم را پاره کرد‌ه‌اند، جلوی سگ‌هایشان انداخته‌اند و آن‌ها را آتش زده‌اند. چون از اینکه می‌گویم هرچه می‌خواهید می‌توانید بخورید عصبانی شده‌بودند. بد‌گمانی آن‌ها را درک می‌کنم زیرا خودم این احساس را داشته‌ام.

وقتی من دست از رژیم گرفتن برداشتم، بسیار ترسیده بودم. از آن‌جایی که در 17 سال گذشته یا در حال رژیم گرفتن بودم و یا ترک رژیم، مطمئن بودم اگر اجازه داشته باشم هر چقدر می‌خواهم بستنی بخورم، یک ظرف بزرگ آن را تمام می‌کنم. اما بعد از شادی اولیه‌ای که پس از رهایی از زندان رژیم احساس کردم، متوجه شدم در واقع ممنوعیت بود که بعضی از غذاها را جذاب نشان می‌داد؛ چیزی را می‌خواستم که آن را نداشتم. وقتی به خودم اجازه دادم یک ظرف بزرگ بستنی را بدون این که حس کنم انگار مرتکب گناه یا خیانت می‌شوم، دیگر آن را نمی‌خواستم (خیلی خوب، اعتراف می‌کنم دو ظرف کامل را بدون احساس گناه خوردم تا فهمیدم دل درد چیزی نیست که برای بعدازظهرهایم می‌خواهم). متوجه شدم تنها دلیلی که قبلا همه غذاها را می‌خواستم، این بود که به خودم اجازه نمی‌دادم حتی یک قاشق چایخوری از آن‌ها را بدون حس گناه بخورم. وقتی این ممنوعیت را از بین بردم. وقتی رژیم گرفتن را ترک کردم، پرخوری را هم ترک کردم.

یکی از شاگردان من وقتی این پروسه را آغاز کرد 27 کیلوگرم اضافه وزن داشت. یک شب بارانی در زمستان، او و شوهرش مشغول غذا پختن بودند که متوجه شد او به جای گوشت آب‌پز و سبزیجات، دلش یک تکه کیک لیمو می‌خواهد. او منتظر شد تا شوهرش شامش را تمام کند و بعد با اینکه کافی‌شاپ 16 کیلومتر با آن‌ها فاصله داشت، با هم به آن‌جا رفتند. داخل شدند و چای و کیک میوه‌ای سفارش دادند. شاگرد من 3 تکه کوچک از کیک را خورد و گفت: «کافی است.» شوهرش با ناباوری گفت: «ما تمام این راه را در باران رانندگی کردیم تا همینقدر کیک بخوری؟» او سرش را تکان داد و گفت: «جِنین به ما گفته‌ که هرچه می‌خواهیم بخوریم و وقتی به اندازه کافی خوردیم دست بکشیم. من به اندازه کافی کیک خوردم.» شوهرش باقی‌مانده کیک را خورد. این شاگردم بعدا به من گفت: «این کیک نبود که در آن لحظه می‌خواستم. می‌خواستم بدانم که استحقاق آنچه را که می‌خواهم دارم و می‌خواستم بدانم به این اندازه برای شوهرم ارزش دارم که در آن هوا رانندگی کند تا آنچه را که می‌خواستم تهیه کند. وقتی این کار را انجام دادم، دیگر کیک برایم اهمیتی نداشت.» او هر روز بیشتر نسبت به آنچه می‌خواست و زمان آن آگاهی پیدا می‌کرد و در طول 8 ماه 18 کیلو وزن کم کرد. (با این حال شوهرش نمی‌توانست ببیند غذا در حال هدر رفتن است و 20 کیلو اضافه کرد!)

در کتاب مبتدی ذهن ذِن، شونریو سوزوکی می‌گوید باید به حیوانات مزرعه چراگاهی وسیع برای پرسه زدن داد. او می گوید وقتی این حیوانات را در مکان‌های کوچک و تنگ نگهداری کنید، ناآرام و وحشی می‌شوند. اما وقتی فضایی بزرگ و باز برایشان فراهم کنید، آرام می‌گیرند. این مسئله در مورد انسان‌ها نیز صدق می‌کند.

سال‌ها پیش، وقتی می‌خواستم بدانم آیا مادرم تمام حقیقت را به من می‌گوید یا نه، می‌گفتم: «قول می‌دهی؟» و او می‌گفت: «واقعا قول می‌دهم.» حالا می‌خواهم شما بدانید که مهم نیست الآن چقدر حس چاقی و زشتی می‌کنید. شما می‌توانید وزن کم کنید و این کار را بدون رژیم گرفتن انجام دهید. واقعا قول می‌دهم.

ادامه دارد…