کنگر فرنگی

کنگر فرنگی یا آرتیشوی اورشلیم به خانواده گل آفتابگردان تعلق دارد و ایتالیایی‌ها آن را girasole یا “گل آفتابگردان” می‌نامیدند. و احتمالا کلمه اورشلیم از کلمه girasole ریشه گرفته که یک کلمه ایتالیایی است. تا قرن ۱۸ کنگر فرنگی در انگلستان محبوبیت داشت و برای تهیه سوپ فلسطینی از آن استفاده می‌شد.

کنگر فرنگی غنی از کربوهیدرات است اما مقدار قند آن بسیار اندک است. همچنین حاوی انسولین است و بدن به همان روشی که با فیبر رفتار می‌کند، به انسولین نیز پاسخ می‌دهد. انسولین طی فرآند هضم غذا شکسته نمی‌شود اما زمانی که به کولون می‌رسد می‌تواند به عنوان ماده غذایی برای باکتری‌های مفید روده استفاده شود. مانند گیاه آرتیشو، به دلیل فرآیندهای تخمیری که روی کنگر فرنگی رخ می‌دهد ممکن است کمی باعث ایجاد گاز و نفخ شود اما در مقایسه با طعم خوب آن و اندیس گلیسمی پایینی که دارد این پدیده قابل چشم پوشی است.

کنگر فرنگی یک ماده غذایی ایده‌آل برای افراد دیابتی و کسانی است که سطح قند خونشان دچار مشکل است زیرا این ماده غذایی سیر کننده است و انسولین موجود درآن هم در بدن جذب نمی‌شود.

کنگر فرنگی کالری اندکی دارد (۷۸ کالری در ۱۰۰ گرم) و فاقد نمک است اما حاوی پتاسیم است که برای سلامت قلب مفید است. کنگر فرنگی همچنین حاوی آهن و ویتامین‌های گروه B است. می‌توانید کنگر فرنگی را خشک و یا رنده کنید و در آردها از آن استفاده کنید. همچنین مصرف آن برای کسانی که به گلوتن، آرد و یا غلات حساسیت دارند مفید است.