قبلاً در همین وبلاگ گفته بودم که برای رهایی از تعارف‌های بی‌مورد دیگران برای خوردن فقط بگویید: “نه، متشکرم” اما امروز فهمیدم کافی نیست!
امروز وقتی دوستانم از من برای خوردن عصرانه دعوت کردند، با فرمولی که گفتم خیلی راحت گفتم “نه، متشکرم” و برای محکم‌کاری و نشان دادن این که واقعا میلی به خوردن ندارم، آنها را ترک کردم و جای دیگری به کار خود مشغول شدم. اما بعد از پنج دقیقه دیدم دوستم با لقمه‌ای خیلی خیلی بزرگ جلوی چشمم ظاهر شد که بفرما بخور بوش میاد هوس می‌کنی!
تشکر کردم و لقمه را گرفتم ولی بعدش هر چقدر به لقمه نگاه کردم دیدم تا حالا تو عمرم لقمه به این بزرگی نخوردم، اصلا بلد نیستم بخورم. بنابراین از جام بلند شدم به سمت دوستانم رفتم و گفتم: “عزیز ازت ممنونم ولی این لقمه خیلی بزرگه!” لقمه را تحویل دادم و یک لقمه بند انگشتی کوچیک برداشتم، تشکر کردم و برگشتم.
چند دقیقه‌ای از موفقیت من نگذشته بود که دیدم این دفعه دوستم با یک لقمه بندانگشتی دیگه پیشم اومد که اینم خوشمزه‌ست بخور!
خنده‌ام گرفته بود چون از سماجت دوستم خوشم اومده بود و همچنین از خودم، که تونسته بودم بهش نشون بدم من لقمه‌های بند انگشتی می‌خورم.
در اینجا از همه دوستان عزیز می‌خواهم که دوستی خود را با احترام به حق انتخاب دوستانشان نشان بدهند.
کارشناس تغذیه سیبیتا
