آگاهانه خوردن

بعضی وقت‌ها که با مراجعینمون در مورد آگاهانه خوردن صحبت می‌کنم می‌گویند «خب خوردنی‌ها همه جا هستند! توی کشوی میز کارم، روی میز وسط سالن، توی کابینت‌ها، توی یخچال و حتی انواع مغازه‌ها که توی مسیرم هستند و. . . من هم خیلی به میزان گرسنگی خود و حتی لذت بردن از خوردن آن‌ها توجه ندارم! خوردنی‌ها را می‌خورم چون دم دستم هستند! و من خیلی وقت‌ها از روی عادت همیشگی سراغشان می‌روم نه از روی نیاز جسمانی! »
اگر دیدن و در دسترس بودن خوردنی‌ها تا این حد روی میزان خوردن ما اثر دارند بهتر نیست هر از گاهی محیطمان را از خوردنی‌هایی که واقعا به آن‌ها نیاز نداریم پاکسازی کنیم؟ یا مسیر رفت و آمدمان را تغییر دهیم؟
مثلا امروز میز کارمان یا کابینت‌ها یا روی میزها را بررسی کنیم. بهتر است به جای خوراکی‌های پر کالری با ارزش غذایی پایین، مواد غذایی سالم‌تر، کم کالری‌تر و با ارزش غذایی بالا‌تر را انتخاب کنیم.

کارشناس تغذیه سیبیتا

هنگامی که این لغات بر صفحه تلویزیون یا پرده سینما ظاهر می‌شود، متوجه می‌شوید که فیلم تمام شده است.
باید به پرزهای چشاییمان هم، چنین آموزشی بدهیم.
برای شناساندن پایان وعده غذایی یا میان‌وعده بلافاصله بعد از غذا دندان‌هایتان را مسواک بزنید یا آدامس نعناعی بجوید. این عمل می‌تواند به مغزتان سیگنال بفرستد که عمل خوردن تمام شده است تا غذای بیشتر از نیازتان نخورید.

کارشناس تغذیه سیبیتا

از این که با مجموعه سیبیتا آشنا شده‌ام بسیار خوشحالم. بعد از فقط سه هفته مراجعه تغییرات بزرگی را احساس می‌کنم. دیدگاهم نسبت به زندگی تغییر کرده و آرامش را تجربه می‌کنم.
خوردن برای من مقوله‌ای متفاوت شده است و لذتی متفاوت برایم دارد. این تفاوت لذت را عمیقا احساس می‌کنم.

هستی سیبیتایی

نوزادهای سالم نمی‌توانند بیش از اندازه بخورند. انسان‌ها، وقتی که به دنیا می‌آیند، به طور غریزی می‌دانند چه وقت گرسنه‌اند و چگونه گریه کنند که دیگران متوجه نیازشان به غذا بشوند. نوزادان وقتی سیر می‌شوند از خوردن دست می‌کشند. آنها را وقتی که به اندازه کافی خورده‌اند نمی‌توان به زور واداشت دوباره شیر بخورند یا محتوی بطری خود را تا ته مصرف کنند. این موضوع نشان‌دهنده آن است که حسگرهای بیولوژیکی در بدن وجود دارد که به انسان می‌گوید چقدر باید بخوریم و این که پرخوری، یک رفتار اکتسابی است.
به واکنش‌های بدنمان توجه کنیم تا با نیازهای واقعیمان بیشتر آشنا شویم.

کارشناس تغذیه سیبیتا

گاهی که هوس چیز شیرین می‌کنم یک تکه شکلات می‌خورم:
شکلات را نگاه می‌کنم، بو می‌کنم، آن را در دهانم می‌گذارم، گاهی چشمهایم را می‌بندم و آرام آن را می‌مکم، هرگز نمی‌جوم.
□
به نظرم دو برخورد می‌شود با آن داشت:
برخورد اول این که فکر کنیم این اولین بار است که با چنین خوراکی روبرو می‌شویم. برای بار نخست است که می‌خواهیم آن را بخوریم و ببینیم چه طعمی دارد. بنابراین آنچه را که گفتم روی آن پیاده می‌کنیم و انگار تازه این خوراکی را کشف می‌کنیم و بعد یک گزارش ساده به درونمان می‌دهیم.
راه دوم این که فکر کنیم تکه شکلات کوچکی که داریم آخرین تکه شکلات باقیمانده در دنیاست و دیگر هرگز این طعم در زندگیمان تکرار نمی‌شود. برای همین باید قدرش را بدانیم و چنان بخوریمش که تا ابد برایمان کافی باشد.

سیما سیبیتایی

لذتی که از خوردن غذا می‌برم بسیار متفاوت از قبل است. غذا و غذا خوردن برایم مقدس شده و به آن احترام می‌گذارم و در بسیاری موارد حتی با آن حرف می‌زنم.

هما سیبیتایی

گوجه‌فرنگی‌های قرمز با کلاهک‌های سبزشان زیبایی خارق‌العاده‌ای دارند. چشم را خیره می‌کنند. با تاجهای زیبایشان هر کدام جلال و شکوه یک پادشاه را دارند، ولی بدون هیچ غروری کنار هم داخل یک بشقاب نشسته‌اند. راه درازی آمده‌اند تا به دست من رسیده‌اند، اما طراوت و شادابی‌شان ذره‌ای کم نشده است. یک لحظه فکر می‌کنم این مسیر طولانی را طی کرده‌اند تا برایم پیغامی بیاورند. یک پیغام خیلی مهم. پیغامی از طرف مادرم طبیعت.
با خودشان اشعه آفتاب و قطره‌های باران را آورده‌اند، شبنم‌های صبحگاهی را، آواز پرنده‌های رهگذر را، سایه آرامشبخش ابرها را.
□
ما از جنس طبیعتیم نه از جنس دیوارهای بلند سیمانی و جعبه‌های آهنی متحرک چرخدار و دود و سر و صدایی که ما را احاطه کرده‌اند. اگر آشفته و عصبی هستیم و مثل سازهای ناکوک شده‌ایم، شاید به این خاطر است که از طبیعتمان فاصله گرفته‌ایم. نزدیک شدن به طبیعت می‌تواند ما را دوباره کوک کند. آشپزی فرصتی است برای پیوند برقرار کردن با طبیعت. زندگی ماشینی، ما را از طبیعت دیس‌کانکت کرده. آشپزی فرصتی است برای دوباره کانکت شدن.
□
شاید نسلهای بعدی سعادت امروز مرا نداشته باشند. شاید غذاهای مصنوعی و پلیمرهای خوراکی جای این گوجه‌فرنگی‌های زیبا را بگیرند.
□
گوجه‌فرنگی‌ها را خرد کرده‌ام. یک تکه برمی‌دارم و به دهان می‌برم. زیبایی محض را جذب وجودم می‌کنم.

دکتر فرید ذاکر طراح برنامه سیبیتا

تا به حال متوجه نشده بودم که می‌توان غذا را فقط به خاطر مزه آن خورد و نه برای سیر شدن. آرام خوردن و تشخیص مزه‌ها به قدری برای من جالب بود که گاهی از شدت لذت باعث توجه دیگران به خودم می‌شدم، همه فکر می‌کردند مگر غذای من چه مزه‌ای است که آنها این تجربه را درک نمی‌کنند.

بیتا سیبیتایی

واقعیتی هست که شاید تا به حال کسی به شما نگفته باشد و یا به آن توجه نکرده باشید. وقتی همیشه غذاهای تکراری می‌خورید، دچار یکنواختی و بی‌حوصلگی می‌شوید و برای اینکه بتوانید از خوردن این غذاهای همیشگی باز هم لذت ببرید، مجبور می‌شوید به تدریج مقدار بیشتری از آنها مصرف کنید. یعنی وقتی نوع غذایی را که می‌خورید تغییر نمی‌دهید، کم کم حجم آن را زیاد می‌کنید تا بتوانید حس کنید که از غذاخوردن ارضاء شده‌اید. می‌توان گفت که بعد از مدتی بدن‌تان نسبت به غذایی که می‌خورید و مقدار مصرف آن، مقاوم می‌شود و اگر تغییری در نوع غذاهای خود ایجاد نکنید، برای اینکه به اندازه سابق و نه بیشتر، از غذا خوردن لذت ببرید، مجبور می‌شوید پرخوری کنید.
راه‌حل جلوگیری از این یکنواختی، دادن رنگ و بوی جدید به غذاهایمان، با انواع چاشنی‌های مختلف و یا حتی ترکیبی از انواع چاشنی‌هاست.
فکرش را بکنید در سوپ همیشگی خود، سبزی تازه‌ای وارد کنید و یا از ادویه‌ها و گیاهان معطر مختلف استفاده کنید.

کارشناس تغذیه سیبیتا

یکی از قوانین طلایی کاهش ‌وزن، خوردن آگاهانه غذا و درک هر لقمه آن است. در پژوهشی که در کشور سوئیس انجام شد پژوهشگران دریافتند، مقدار غذای ‌دریافتی اشخاصی که چشم بسته غذا می‌خورند، بیست و پنج درصد کمتر از کسانی‌ست که با چشمان باز غذا می‌خورند. یعنی وقتی به غذا نگاه نمی‌کردند، تمام تمرکز آنها روی غذا بود و در واقع غذا را بهتر درک می‌کردند و همین باعث می‌شد که کمتر غذا بخورند.

کارشناس تغذیه سیبیتا