وعده به وعده

 

وعده به وعده – قسمت نوزدهم

مترجم: دکتر فرید ذاکر | مدیر و طراح برنامه سیبیتا

 

وعده به وعده

 

 ورود

هیچکس موقع خوردن اسپاگتی احساس تنهایی نمی‌کند.
چون خوردنش واقعا توجه زیادی می‌طلبد.
(کریستوفر مورلی . مولف و روزنامه‌نگار آمریکایی)
درباره تنها غذا خوردن چه احساسی دارید؟ آیا دوست دارید با دیگران غذا بخورید یا به تنهایی؟ حقیقت این است که لازم نیست هیچکس تنها غذا بخورد. وقتی دارید برای غذای بعدیتان آماده می‌شوید، آگاهی به زمان حال و ابزارها و مهارت‌های دیگرتان را با خود به فضای صبحانه، ناهار، شام یا میان‌وعده‌تان ببرید.
تجربه معنوی از طریق معجزه غذا و آگاهی شما همواره حاضر است. می‌توانید این وجه را با تمرکز بر همه جنبه‌های سودمند وعده بعدیتان تقویت کنید.
مثلا محیط اطراف شما چگونه می‌تواند تجربه شما را ارتقا بخشد؟ حتی اگر در اتاق کوچکی در اداره‌تان غذا می‌خورید، می‌توانید فضای آن را طوری بچینید که بیشتر از یک محیط کاری باشد. با قرار دادن تصویری از درختان یا یک رودخانه ، یک کوه یا یک تصویر الهامبخش دیگر، یک فضای ناهارخوری زیبا بسازید. آنگاه یک لحظه سکوت کنید تا ارزش غذایی که می‌خواهید بخورید و فضایی که می‌خواهید در آن وارد شوید را درک کنید و از آن لذت ببرید.

 


با زیباتر کردن فضای اطرافتان
به زیبایی وارد فضای خوردن شوید.

 

 

وعده به وعده

 

 انتخاب

یکنواختی در آشپزی یک جور جرم است.
(ادوارد نیگنون . مولف)
آیا همیشه برای صبحانه‌تان یک فنجان قهوه، نان و پنیر خامه‌ای می‌خورید؟ برنامه غذایی یکنواخت راحت است، باعث صرفه‌جویی در زمان می‌شود، قابل پیش‌بینی است و امنیت خاطر با خود به همراه می‌آورد. اما از سوی دیگر ممکن است منجر به غذا خوردن بدون آگاهی و احتمال رفتار از روی عادت شود. اگر شیوه غذا خوردنتان ثابت و یکنواخت شده یا تکراری بودنش باعث مشکلاتی برای سلامتی‌تان می‌شود ممکن است جداً بخواهید روش یکنواخت خود را تغییر دهید.
البته لازم نیست همه عادت‌های غذایی‌تان را به یک بار کنار بگذارید. مثلاً قهوه بخشی از صبحانه معمول من بود اما هر چه بیشتر می‌خوردم بیشتر احساس رخوت و سستی داشتم. سرانجام فهمیدم که قهوه به من یک افزایش انرژی در کوتاه‌مدت ولی یک کاهش انرژی در دراز مدت می‌دهد. من روش عادی و معمول خود را عوض کردم و چای را جایگزین قهوه کردم و حالا فقط گهگاه سراغ یک فنجان قهوه می‌روم و احساس خیلی بهتری دارم.

 


جسور باشید و شیوه غذا خوردن معمولتان را تغییر دهید
و بی‌توجه خوردن و عادتی رفتار کردن را کنار بگذارید.

 

 

وعده به وعده

 

 تدارک

بطالت دشمن روح است.
(سن بندیکت . قانون سن بندیکت)
احساس شما در باره آشپزخانه و کار تدارک غذا چیست؟ آیا از هر نوع کار یدی بدتان می‌آید؟ آیا ترجیح می‌دهید تمیز کردن‌ها و کار آماده کردن غذا را به دیگران واگذار کنید؟ در آن صورت ممکن است خود را از قداست موجود در امور آشپزخانه محروم کنید.
ما در فرهنگمان اغلب به این سمت هدایت می‌شویم که خود را از کارهای آشپزی و تمیزکاری دور نگه داریم. به این خاطر است که وسایل متعددی ساخته شده تا کارهای سخت مربوط به تهیه غذا را از دوش ما بردارد. پیامی که در این نوع نگرش مستتر است این است که بعضی کارهای آشپزخانه فاقد معناست و چیز باارزشی در آن نیست. چقدر این نگرش دور از حقیقت است.
داشتن حضور کامل در هنگام انجام هر کاری آن را از یک کار پیش پا افتاده به یک امر متعالی تبدیل می‌کند. طرز نگرش خود را وارسی کنید. نگذارید پیش‌داوری‌ها معنای امور را از آنها بدزدند.

 


طرز نگرش خود را در باره کار آشپزخانه تغییر دهید.

 

 

وعده به وعده

 

 آداب

من با خود عهد بسته‌ام موجودات زنده و رنجهایشان را درک کنم،
تا از این طریق مهر و همدلی را در درونم پرورش دهم
و شادی و شکیبایی را تمرین کنم.
(تیچ نات هان)
آیا در طول روز آنقدر سرگرم و مشغول هستید که به ندرت وقت این را دارید که دقت و باریک‌بینی لازم را در احساسات خود یا درک اطرافیانتان به خرج دهید؟ زمان غذا بهترین زمان برای گسترش دامنه افکارتان به سمت دیگران است و این امر می‌تواند از طریق تامل، دعا و یادآوری نعمت‌ها تحقق پذیرد.
وقتی این عهد را با خود ببندید که موجودات زنده و رنجهایشان را درک کنید وارد فضای ارتباط و پیوند می‌شوید. از خود قدم بیرون می‌نهید و ارتباط بین خود و دیگران را تشخیص می‌دهید. در مکتب بودا این آموزه وجود دارد که وقتی به یک پرنده کوچک غذا می‌دهید به همه موجودات غذا داده‌اید. با همین نگرش وقتی یک کودک گرسنه بماند همه موجودات گرسنه مانده‌اند.
در حین دعای زمان غذایتان واقعیت رنج و گرسنگی را با قلب خود حس کنید. این امر می‌تواند سبب مهربان‌تر شما شود نه سنگدل شدن شما. در حالتی سرشار از مهر و همدلی و شادی و شکیبایی قرار بگیرید، حتی برای یک لحظه… آنگاه غذای شما سرشار از معنا خواهد شد.

 


در هنگام غذا به اطرافیانتان توجه کنید
و از این طریق همدلی و شادی را در درون خود بپرورانید.

 

 

وعده به وعده

 

 تناول

تا همین چند وقت پیش در نیویورک رستوران‌هایی بود که می‌توانستید در آنها تا نیم ساعت هر چه می‌خواهید بخورید، اگر به من ثابت کنید این دستور، نتیجه‌اش تنش و سوهاضمه نیست، حاضرم گوشی موبایلم را درسته قورت بدهم.
(پیتر مایل . دوباره پراوانس)
شما را نمی‌دانم ولی خودم شخصا آدمهایی را دیده‌ام که موقع غذا به نظر می‌رسد دارند به جای غذا گوشی موبایلشان را می‌خورند. اما سریع خوردن و همزمان با موبایل حرف زدن کاری نیست که به خوردن ما تعادل ببخشد.
جیم لوهر و تونی شوارتز نویسندگان کتاب نیروی تعهد تمام و کمال، توضیح می‌دهند که چگونه بدن ما در هر نود دقیقه یک چرخه طبیعی را پشت سر می‌گذارد. در این زمان فشار خون و قند خون افت می‌کند. نویسندگان کتاب نتیجه می‌گیرند که شما در طول روز و علی‌الخصوص هنگام خوردن به زمان‌های استراحت نیاز دارید.
فکر کار لاینقطع را از سر به در کنید. تنها کسی که از این روش ممکن است آزار ببیند خود شما هستید و فرسودگی، خستگی و عصبانیت گریبانگیرتان می‌شود. سعی کنید از قبل برنامه‌ریزی کنید تا در طول روز چند بار میان‌وعده‌های سالم میل کنید. این شیوه، چرخه فعلی غذا خوردنتان را قطع می‌کند و نیاز غذایی بدنتان را برآورده می‌کند.

 


هنگام غذای امروز از شتاب درونی خود بکاهید.
فقط به خوردن بپردازید و خوردن را ساده برگزار کنید.

 

 

وعده به وعده

 

 ارتباط

من و همسرم صبحانه خوردن با همدیگر را امتحان کردیم،
ولی مجبور شدیم از این کار صرفنظر کنیم
وگرنه ازدواجمان از هم می‌پاشید.
(وینستون چرچیل)
شیوه شما در غذا خوردن با دیگران چیست؟ آیا سر غذا ساکت و عبوس هستید؟ یا شاید دریایی از انرژی هستید و با خوش‌بینی محض درباره همه چیز داد سخن می‌دهید؟ خوردن ناسازگار همین است و بس: ناسازگار. بعید است که اشخاص دیگر خودشان را با نیازها و خلقیات شما در هنگام غذا مطابقت دهند.
اگر در زندگی‌تان کسی هست که موقع غذا با او خوب نمی‌جوشید برایتان یک پیشنهاد داریم. یک آتش‌بس موقت اعلام کنید. حتی اگر طرف مقابل از این موضوع بی‌خبر باشد باز می‌توانید با کنار گذاشتن آزردگیتان در زمان غذا این آتش‌بس را اعلام کنید. حدود صبر و تحمل خود را بسنجید و سعی کنید این محدوده را کمی گسترش دهید.
و اگر از فراز و نشیب‌های احساسیتان آگاه هستید می‌توانید این روش را در پیش بگیرید که ‌صبحانه را به تنهایی میل کنید ولی وعده‌های دیگر را با دیگران بخورید.

 


با فراز و نشیب‌های احساسیتان هماهنگ باشید و
غذای خود را، چه به تنهایی و چه با دیگران در آرامش میل کنید.

 

 

وعده به وعده

 

 عزیمت

من کسانی را می‌شناسم که ترجیح می‌دهند باقیمانده غذایشان را دور بریزند
ولی برای روز بعد نگه ندارند.
چه آدمهای ترحم برانگیزی.
(شارون تایلر هربس . مولف)
برای بعضی از مردم باقیمانده غذا یادآور فقر و نداریست. برای بعضی دیگر نوعی موجودی با ارزش است که نباید هدر داده شود. به نظر می‌رسد حد وسط ندارد، مردم یا باقیمانده غذا را دوست دارند و یا از آن بیزارند.
شما بعد از پایان غذا با ته‌مانده غذایتان چه می‌کنید؟ آیا مدام بیش از آنچه باید بخورید، می‌خورید تا اصلاً غذایی باقی نماند که به خاطرش احساس گناه کنید؟ آیا از دوباره گرم کردن غذا خوشتان نمی‌آید؟ یا غذاهای باقیمانده را به نحوی با هم ترکیب می‌کنید و یک غذای جدید و خاص می‌سازید؟ از این زاویه، باقیمانده غذا می‌تواند بیانگر نکاتی درباره شما و تمایلات سازگارانه‌تان باشد.
حتی اگر دوست ندارید باقیمانده غذایتان را بخورید می‌توانید راهی پیدا کنید تا آن را به دیگران ببخشید. یک هدیه غذایی معمولا همیشه از طرف دیگران با عشق و شادی پذیرفته می‌شود.

 


باقیمانده غذایتان را به یک همسایه یا شخص دیگر بدهید.

 



صفحه قبل               صفحه بعد


اسکرول به بالا
مشترک گاهنامه سیبیتا شو
ایمیلت را وارد کن و دکمه اشتراک را بزن
خواندنی‌ها، دیدنی‌ها و شنیدنی‌های جذاب سیبیتایی
ثبت نامت انجام شد
منتظر شماره‌های بعدی گاهنامه سیبیتا باش