مطبی را مطالعه می‌کردم راجع به آشپزهای سیاه‌پوست آفریقایی_آمریکایی.
بردگان آشپز برای تغذیه کارگران مخلوطی از گوشت‌ها به همراه میوهها و سبزیجات فراوان را سرخ می‌کردند تا کارگران توانایی انجام کار‌هایشان را داشته باشند و مسلما به این انرژی هم نیاز داشتند!
آشپزهای آفریقایی_آمریکایی به‌جای نمک از ادویه‌جات و به‌جای شکر از میوهها استفاده می‌کردند، ترکیبی رنگین از همه گروه‌های مواد غذایی!
این آشپز‌ها یادگرفته بودند که خلاقیت را فراموش نکنند، ضرورت استفاده از نمک، شکر و روغن کمتر را درک کردند و سپس این سنت آشپزی هم به ایالات‌متحده آورده شد.
اما امروزه جمعیتشان کم‌تحرک‌تر شده و بسیاری از آفریقایی_آمریکایی‌ها از چاقی مفرط، دیابت و بیماری‌های دیگری نظیر فشارخون بالا و بیماری‌های قلبی رنج می‌برند. چون به همان نسبت که نیازشان به انرژی کمتر شده میزان کالری دریافتی خود را کاهش ندادند!
ولی همچنان در محافل برده‌ها سنت تقسیم غذا بین یکدیگر و استفاده از مواد اولیه سالم باقی مانده است! به نوعی، غذا دادن به کسانی که حتی از خودشان هم فقیر‌تر هستند! و این یعنی حفظ انسانیت.
راز موفقیت و سلامتی این آشپز‌ها، تقسیم غذا بین خودشان و ارائه راه‌کاری مبتکرانه برای آماده سازی غذا بوده است.
غذا برای آن‌ها نماد ثروت است، این برده‌ها هیچ مالکیت مادی ندارند، اما غذا برای آن‌ها یک ثروتی است که به یغما نرفته است.
اگر بخواهید غذا را سمبل ثروت در نظر بگیرید چه کاری انجام می‌دهید؟
به نظر من ثروت مساوی است با موادغذایی طبیعی.
و من فکر می‌کنم تغییر و حرکت از یک غذای سالم به یک غذای سالم‌تر مطمئنا نشان‌دهنده تغییر در ذهنیت افراد است و این یعنی غذای روح!
چقدر خوب که ما هم دست از غذای روح برنداریم و از این ثروت لذت ببریم.
کارشناس تغذیه سیبیتا
